Selin’in “İyileşiyorum”u, kendi içinde bir tür duvar yazısı gibi: kısa, keskin, ama yıkıcı derecede içten. Bu şarkı, iyileşme kelimesinin sadece olumlu çağrışımlarla dolu bir süreç olmadığını; aksine kimi zaman kanaya kanaya, sessiz çığlıklarla geçtiğini hatırlatıyor. Selin’in sesi, neredeyse bir iç ses kadar yakın kulağımıza. Söylediklerinden çok, söyleyemediklerinde büyüyen bir şarkı bu.

Şarkının sözleri gündelik ama bu sadelikte saklı büyük bir kırılganlık var. “İyileşiyorum” derken aslında hâlâ canının yandığını itiraf etmek gibi. Kelimeler yalın ama her biri derin bir travmanın tortusunu taşıyor. Bu yüzden her dinleyiş, şarkının başka bir katmanını açığa çıkarıyor; bir mısrada kaybedilen gurur, diğerinde susturulan bir öfke gizli. Bu denli sade bir anlatının bu kadar yoğun hissettirmesi, Selin’in anlatıcılığıyla ilgili çok şey söylüyor.

Müziğe gelince… Şarkının prodüksiyonu o kadar yerli yerinde ki, adeta duygunun kendisi olmuş. Piyanonun naifliği, arka planda sanki bir boşluk gibi yankılanan dijital efektler; tüm bunlar bir “iç dünya” atmosferi yaratıyor. Hiçbir şey dışa dönük değil. Tam tersine, sanki bir günlüğün içine hapsolmuş gibiyiz. Bu atmosfer, şarkının duygusal yıkımını daha da görünür kılıyor.

Selin’in vokal performansı ise başlı başına bir yara izi gibi: kusursuz değil, hatta yer yer titrek ama işte tam da bu yüzden gerçek. Zaten “iyileşmek” dediğimiz şey de böyle değil mi? Mükemmel değil, tamamlanmış değil, ama bir şekilde ilerleyen. Selin, bu ilerleyişi sesinde de taşıyor; her cümlede biraz daha ayağa kalkıyor gibi. Ve bu süreç, şarkıyı dinleyen herkesin kendi kırıklarına dokunmasına alan açıyor.

“İyileşiyorum”, sadece bir şarkı değil; aynı zamanda bir aynalama. Selin, bize müziğin sadece eğlendiren değil, onaran da bir şey olabileceğini hatırlatıyor. Bu şarkı, susarak anlatmanın, sade kalarak büyümenin, güçsüz görünerek güç kazanmanın sesli hali. Ve iyileşmenin ne kadar kişisel, ne kadar sessiz, ne kadar sancılı ama bir o kadar da umutlu bir süreç olduğunu sonuna kadar hissettiriyor.