Feyza Eren – Vedadır Belki**

Feyza Eren’in *“Vedadır Belki”*si, bir ayrılığın yüksek sesli çığlığı değil; sessiz, kararsız, hatta utangaç bir gitmenin şarkısı. Başlı başına bir soru gibi duran şarkı ismi, henüz ilk saniyede dinleyiciyi yakalıyor. “Vedadır belki”… Belki de değil. Ama işte o “belki”, tüm duyguyu taşıyor. Netlikten uzak, açıklamaya ihtiyaç duymayan, bir boşluğa fısıldanmış cümle gibi.

Şarkı, klasik bir akor ilerleyişiyle başlamıyor. Aksine, dalgalı bir piyano yürüyüşüyle açılıyor; sanki müzik bile karar veremiyor ne söylemek istediğine. Feyza Eren’in sesi ise o belirsizliğin rehberi gibi. Ne çok hüzünlü, ne de umursamaz. Sanki bir veda mektubunun son satırını yazarken, kalemi yarım bırakan biri gibi. Vokal yorumundaki bu tereddüt hali, şarkıyı diğer benzerlerinden ayırıyor.

Sözler, yüzeyde oldukça yalın dursa da her satır bir başka duygunun aralığını açıyor. “Gözlerine düşen o sessizlik / belki de en çok anlatan şeydi” gibi dizeler, fazlasıyla tanıdık ama özenle işlenmiş. Eren’in yazımı, duygunun dozunu sürekli ayarlayan bir dengeye sahip. Ne duygu sömürüsüne kaçıyor ne de kendini geri çekiyor. Tam yerinde, tam zamanında ve tam hissettiğimiz gibi.

Şarkının prodüksiyonunda ise özellikle boşluklara izin verilmiş. Bazen sadece vokal ve bir enstrüman kalıyor ortada. Bu sadeleşme anları, dinleyicinin şarkıyla arasında duygusal bir bağ kurmasını kolaylaştırıyor. “Vedadır Belki”, dolu bir beste olmaktan çok, boşluklarıyla konuşan bir şarkı. O boşluklar, dinleyenin kendi hikâyesini yerleştirmesi için açık bırakılmış gibi.

Sonuç olarak, Feyza Eren bu şarkısıyla “vedanın kesin bir son değil, çoğu zaman bir ihtimal” olduğunu hatırlatıyor. “Vedadır Belki”, sonlanmayan ama tamamlanan bir hikâyenin son sayfası gibi. Okurken boğazınızda bir düğüm, cümlenin sonunda bir nokta değil üç nokta bırakanlardan. Dinledikçe bitmeyen, sustukça büyüyen bir şarkı.