Nazan Öncel, yıllardır Türk müziğinde kendi sözünü söylemekten çekinmeyen, sivri, duygusal ve aynı zamanda provokatif bir figür. “Vertigo” ise bu karakteristik duruşunun, yeni bir biçimle vücut bulmuş hâli. Şarkının adı tıbbi bir durum gibi dursa da aslında bir ruh hâlini, duygusal bir baş dönmesini temsil ediyor. Aşkın, hayal kırıklığının, geçmişin ve geleceğin birbiriyle karıştığı o dengesiz anlar… Nazan bu şarkıda, tam olarak bu ruhsal dengesizliğin şarkısını yapıyor.

Şarkının düzenlemesi ilk andan itibaren bir tür buğu hissi yaratıyor. Net değil ama çekici, gri ama sıcak. Gitarlar, synth’ler ve hafif puslu bir vokal tonu… Sanki bir uykudan yeni uyanmış bir ruh, kendi iç monoloğunu fısıldıyor gibi. Nazan Öncel’in yıllar içinde olgunlaşan sesi, “Vertigo”da ne bağırıyor ne de susuyor; sadece içerden, derinden konuşuyor.

Sözler ise tipik bir Nazan dili. Sert ama içli. “Dönüyorum ama yerimdeyim” gibi metaforlar, aşkın labirentinde kaybolmuş bir kadının sesi olarak yankılanıyor. Bu, dramatik bir aşk hikâyesi değil. Bu, bir kadının kendi içinde verdiği bir mücadele. Hem kaçmak istiyor hem de kalmak. Hem unutmak istiyor hem de hatırlamadan duramıyor. Vertigo, bu çelişkilerin sahnesi.

Nazan bu şarkısıyla dinleyiciye sadece bir hikâye anlatmıyor; onları kendi baş dönmelerine, içsel boşluklarına davet ediyor. Belki de dinlerken kendimizdeki vertigoyu fark ediyoruz. Bu da şarkının gücünü gösteriyor: Sadece dinlenen değil, hissedilen bir şarkı olması. Dinleyeni edilgen bırakmıyor; içine çekiyor, orada biraz tutuyor, sonra kendi başının çaresine bakmak üzere serbest bırakıyor.

Sonuç olarak Vertigo, Nazan Öncel’in yaşanmışlıklarını damıtarak sunduğu bir iç hesaplaşma metni. Aşkı, kaybı ve kadını kendi sesiyle anlatan bir kadın olarak, Türk alternatif müziğinde hâlâ kendine özgü ve vazgeçilmez bir yere sahip olduğunu bir kez daha hatırlatıyor. Bu şarkı, dönüp dönüp dinlenecek türden değil; dönüp durduğumuz her an, bir yerlerden kendiliğinden çalacak türden.