Rest – Yan

anmak, çoğu zaman gürültülüdür. Alevler çatırdar, duman yükselir, kül konuşur. Ama bazı yanışlar vardır ki hiçbir şey söylemeden geçer içimizden – sadece yanarız. Rest’in “Yan” adlı şarkısı, tam da bu sessiz yanışın şarkısı. Bağırmadan sarsan, kırmadan acıtan, dinleyeni kendi içine kıvıran bir iş.

Şarkı minimalist bir gitar eşliğiyle açılıyor. Ne ritim hemen başlıyor, ne vokal acele ediyor. Dinleyiciye zaman tanınıyor; çünkü bu şarkı hızlı tüketilecek bir his değil. Bu bir bekleyiş şarkısı. Kendi içinde kıvranan bir hikâye anlatıyor ve bunu yaparken, özellikle hiçbir yere varmaya çalışmıyor gibi. Ama işte o “varmama” hâli bile bir hedefe dönüşüyor.

Vokaldeki duygusal ekonomi dikkat çekici. Rest, dramatik çıkışlardan uzak durarak, içsel bir yanmanın dışsal ifadesini buluyor. “Küllerini toplamadan gitme” gibi sözler, söylenmiş onlarca benzer cümlenin içinde en sade ama en vurucu hâliyle parlıyor. Bu denli az kelimeyle bu kadar çok şey söyleyebilmek, hem şarkı yazarlığında hem de yorumda ayrı bir olgunluk.

Prodüksiyon anlamında da çok yerinde kararlar alınmış. Gitar, vokali boğmuyor. Arka plandaki synth’ler sadece fonda kalmıyor, duyguyu yükseltiyor. Miksajda özellikle sol kanalda bırakılmış bazı efektler, kulaklıkla dinlenildiğinde parçanın içine daha çok çekiyor. Bu tür detaylar, dinleyiciyi dışarıda değil içeride tutmak için yapılmış bilinçli hamleler.

“Yan”, bir yangın değil, bir kor gibi davranıyor. İçten içe sürüyor, ama asla sönmüyor. Rest bu şarkıyla, sessizliğin nasıl bir ifade biçimi olabileceğini hatırlatıyor bize. Bazen bağırmak değil, fısıldamak daha çok yakar. Yan, işte tam da bu yüzden yanıyor, ama aynı zamanda yakıyor da.