Bazı şarkılar yazın sonunda değil, ruhumuzda bir şeyler bittiğinde başlar. Yazsonu, yalnızca bir mevsimin değil, bir dönemin kapandığını fısıldayan türden. Glasxs’in bu parçası, bir tatilin, bir ilişkinin ya da sadece bir duygunun geride kaldığını hissettiren, içe doğru akan bir şarkı. Üstelik bu sessizliği bir melodiye çevirmek hiç kolay değilken, Glasxs bunu incelikle başarıyor.

Şarkının başındaki minimal elektronik tınılar ve synth dokunuşları, ilk notadan itibaren bir boşluk duygusuna davet ediyor. Glasxs’in vokali, neredeyse dinleyicinin kulağına bir sır fısıldar gibi ilerliyor. Fazla süs yok, gösteriş yok. Ama tam da bu sadelik içinde müthiş bir kırılganlık var. Her dizede, “anlatmak”tan çok “hissettirmek” ön planda.

Sözlerdeki imgeler basit ama etkili. “Yazsonu” ifadesi, sadece mevsimsel bir zaman değil; aynı zamanda bir psikolojik eşik. Glasxs, geçmişin ardından gelen duygusal suskunluğu, hem müzikteki boşluklarla hem de vokalin yumuşak dalgalanmasıyla çok iyi anlatıyor. Bu şarkıyı dinlerken sanki şehir yavaşlıyor, içimizdeki gürültü azalıyor ve bir içe bakış başlıyor.

Yazsonu, dinleyiciyi zorlamayan ama onunla uzun süre kalan bir parça. Tekrar tekrar dinlendiğinde her seferinde farklı bir duyguyu tetikleyebilir. Belki bir ayrılığı, belki bir büyüme sürecini, belki de sadece “eski biz”i hatırlatıyor. Ve bunu yaparken hiçbir zaman bağırmıyor; sadece orada duruyor, olduğu haliyle.

Glasxs’in üretimleri genellikle deneysel sınırları zorlarken bu şarkı, o sınırları daha duygusal bir düzlemde keşfediyor. Yazsonu, sadece mevsimlerin değil, duyguların da geçtiğini anlatan, çok özel bir kapanış şarkısı. Ve bazı kapanışlar, yeni başlangıçlardan çok daha değerlidir.