Bazı şarkılar vardır ki, onları dinlerken yalnızca melodisini değil, zamanın da sesini duyarsınız. EFE’nin Devran adlı şarkısı tam olarak böyle bir iz bırakıyor. Zamanın dairesel akışını, kaderin iç içe geçmiş halkalarını ve insanın kendi içindeki döngüleri usulca dile getiriyor. “Devran dönüyor” demek sadece bir tespit değil; aynı zamanda kabullenişin, yutkunmanın ve sessiz bir isyanın melodik ifadesi.

EFE, bu parçada ne bağırıyor ne de fısıldıyor; onun sesi bir anlatıcı gibi, duygulara tanıklık eden bir gözlemci gibi. Sözlerin yalınlığı, şarkının etkisini artırıyor. Her kelime yerli yerinde ve fazlasız. Özellikle “geçmez sandım, geçti; bitmez sandım, bitti” gibi cümleler, dinleyenin kendi hayat döngüsüne ayna tutuyor.

Müziğin yapısı da sözlerin ruhunu tamamlar nitelikte. Hafif elektronik dokunuşlarla zenginleşen altyapı, hem modern hem de geleneksel duygulara temas ediyor. Bu iki ucu birleştiren köprü, EFE’nin yorumuyla daha da anlamlı hale geliyor. Melodi ilerledikçe, insanın içindeki zaman kavramı da bükülüyor, ileriye değil de sanki içeriye doğru akmaya başlıyor.

Devran, aslında çok kişisel bir hikâye gibi dursa da, kolektif bir ruh hali taşıyor. Herkesin kendi devranı var çünkü. Kimi kırılmış yerlerinden dönüyor, kimi umutlarından. Şarkı da işte tam bu geçişlerde, bu küçük kıyametlerde yankılanıyor. “Devran”ı dinlerken insan yalnızlığını kabul ediyor ama aynı zamanda onunla barışmayı da öğreniyor.

Sonuç olarak, EFE’nin “Devran”ı sadece bir şarkı değil; bir zaman algısı, bir içsel döngü. Bir hatırlatma: Ne yaşanırsa yaşansın, devran döner. Ama asıl mesele, dönerken neyi geride bıraktığımız ve neyi hâlâ taşıdığımızda gizli. İşte bu şarkı, o yükleri sessizce omuzlayanların şarkısı.